zondag 17 december 2006
Leven zonder schaatsen bestaat niet. Vorige week waren mijn gekoesterde Vikings opeens verdwenen. Dat knaagt.
Ik herinner me de winter van 1978/1979. Paradise by the dashboard light, lange winter, sneeuwjacht en ijs. Mannen in dikke pakken probeerden met schuivers de lokale ijsbaan sneeuwvrij te houden. Als je de baan rond was, kon je zo doorgaan omdat de witte vlokken hardnekkig oneindig zacht bleven vallen.
De zomer van 1988. In september kom ik in Calgary. De Olympische stad waar Yvonne van Gennip furore maakt. Ik schaats de zelfde rondjes als de Haarlemse, minder snel en minder charmant, maar wel op hetzelfde ijs.
Herinneringen aan het ijs, en opeens zijn mijn ijzers weg.
Ik móet nieuwe. Naar de schaatsspecialist die me overtuigt van het nut van de klapschaats. Je gaat harder, je houdt het langer vol, en ze glijden net zo goed als de oude schaats.
Ik koop nieuwe klappers, veel te duur natuurlijk.
Vandaag de eerste schreden gezet op het Deventer ijs. Het klopt: je schaatst er net zo makkelijk op als op de gewone ijzers, maar of je harder gaat en het langer volhoudt? De tijd zal het leren. Ik leef weer.