Op de een of andere manier blijft Berlijn trekken. Ik heb de afgelopen twee jaar in een aantal etappes de route van Enschede naar Berlijn gefietst. Dat is soms een best inspannende fietsroute, maar over het algemeen een heel fijne manier om in aanraking te komen met de Duitse natuur, cultuur en historie.
Toen ik enkele weken geleden de laatste twee etappes fietste van Brandenburg an der Havel tot Berlijn, drong de rijke historie van het land zich aan me op. De Pruisische keizers die in Potsdam huisden, zijn al lang dood en begraven – soms zelfs verdreven, maar de herinnering is gebleven in de vorm van verschillende paleizen die ze lieten bouwen.
Dat de overwinnaars in de Tweede Wereldoorlog het lot van Duitsland beklonken in Potsdam is ook zo’n historisch feit waar je niet omheen kunt. En als je verder fietst kom je ongemerkt in mysterieus niemandsland, waar Berlijn als een rare steenpuist midden in de socialistische heilstaat DDR lag. Her en der zie je de sporen van de muur, die grotendeels is afgebroken. Je vindt resten van snelwegen, stroken asfalt die doelloos in het bos eindigen. Spoorstaven die kaarsrecht tussen de bomen liggen, als restant van wat ooit een belangrijk rangeerterrein was.
Ik schreef een reisverslag over mijn ervaringen in Duitsland op Polarsteps.